Onların benim düşmanım olduklarını biliyordum, ama onlar bunu bilmiyorlardı. Aralarında
sevişiyorlardı, dayanışıyorlardı; bana gelince, şurada burada yardım eli uzatacaklardı, çünkü
benim kendi hemcinsleri olduğuma inanıyorlardı. Ama gerçeğin en küçük yanını
öğrenebilselerdi beni döverlerdi. Zaten daha sonra o da oldu. Beni yakalayıp da kim
olduğumu anladıkları zaman tozumu silktiler, komiserlikte iki saat sırtıma vurdular, tekme
tokat giriştiler, kollarımı büktüler, pantolonumu indirdiler, sonunda gözlüklerimi
yere çarptılar; ben yere kapanmış, gözlüklerimi ararken gülerek kıçıma tekmeler attılar. Beni
sonunda döveceklerini her zaman önceden bilmişimdir. Güçlü değilim ve kendimi
savunamıyorum.
Jean Paul Sartre
